Meerdere cliënten van Yourganize hebben de diagnose autisme. Nu is autisme niet een eenzijdige en eenduidige aandoening, maar een complex samenstelsel van allerlei verschijningsvormen met elk zijn eigen uitdagingen, kenmerken en kwaliteiten. Dat is bij de een wat duidelijker waarneembaar dan bij de ander, maar ik kan zonder aarzelen zeggen dat al mijn klanten met deze diagnose bijzondere, boeiende en intelligente mensen zijn, die me af en toe voor grote verrassingen én lastige uitdagingen plaatsen.
Wat ik onlangs van mijn klant Albert leerde, was het onderscheid tussen mijn werkelijkheid en wat de werkelijkheid is voor Albert. Als ik in zijn kamers rondkijk, zie ik een meetbare hoeveelheid spullen: zoveel dozen met papier, zoveel kleding in de kast, zoveel tijdschriften en "frutsels" en vooral zo- en zoveel kamers. Wat Albert ziet, vooral als het om papier gaat, is iets totaal anders.
Je zou denken dat zijn papieren simpelweg in te delen zijn naar bijvoorbeeld onderwerp, tijd, belang, bron of iets dergelijks. Maar voor Albert is elk stuk papier niet alleen lijfelijk aanwezig in een bepaalde kamer in zijn huis, maar ook op meerdere plekken in een van de misschien wel duizend denkbeeldige kamers in zijn hoofd. Het papier past voor Albert bij veel meer onderwerpen dan ik kan bedenken en kan op talloze manieren worden ingedeeld. Alles hangt met alles samen, als in een spinnenweb.
Verplaats je een stuk papier of erger nog: gooi je het weg, dan begint Albert's ragfijne spinnenweb te rafelen en scheuren. Er vallen deuren dicht in de kamers in zijn hoofd waar hij dan niet meer in kan. Het opruimen en verplaatsen veroorzaakt uiterlijk misschien wel orde in zijn huis, maar in zijn hoofd wordt het juist een puinhoop. Dat geeft onrust, waar hij verdrietig van wordt. Weggooien geeft een nog extremer gevoel. Voor Albert zijn zijn papieren een wezenlijk onderdeel van hemzelf. In zijn ogen misschien wel letterlijk. Delen van zijn papieren wegdoen, voelt dan ongeveer als het wegsnijden van een deel van Albert. Dat is een ongelofelijk angstig denkbeeld.
We zijn er nog niet uit hoe we dit probleem gaan aanpakken. Maar we blijven rustig en respectvol zoeken naar de sleutel, die op de juiste deur(en) past. Want opruimen met Albert heeft alleen zin, als niet alleen zijn huis, maar ook zijn hoofd er rustiger van wordt.
Reacties
In dit huis zijn de deuren soms elke minuut anders......
heel vermoeiend! Nu de oudste twee begeleid zijn gaan wonen, wordt het iets beter. Alleen blijft het gevoel dat ik altijd degene ben die regelt welke deuren open, dicht of toch op slot moeten........
Knap dat je zo respectvol hiermee omgaat! Groet van Mars
RSS lijst met reacties op dit artikel