Gistermiddag lunchte ik in Laren met twee mensen die ik hoog heb zitten. De een was mijn stagementor van mijn 3e jaars stage in 1988. De ander was mijn baas van mijn eerste baan ná mijn studie. Toevallig was de eerste ook nog ooit de baas van de tweede geweest. Hoe klein kan de wereld zijn!
Ik had Cees al bijna 25 jaar niet meer gezien, met Carry had ik een jaar of anderhalf-twee terug ook al in Laren geluncht. Wat me opviel, en ik legde vanmorgen pas de link met "opruimen", is dat het gesprek niet over vroeger ging. We hádden best over koetjes en kalfjes kunnen praten, over hoe leuk het toen was en anekdotes ophalen. Er valt genoeg leuks te vertellen over die periode. Maar op de een of andere manier zijn we daar de mensen niet naar.
Het gesprek knalde meteen los: wat bezielt en motiveert ons? Wat willen we met onze bedrijven (we zijn alledrie ondernemer geworden), onze diensten, onze kennis? Wat hebben we nodig, en kan de ander dat bieden? Het vloog over en weer, het was energiek, inspirerend en vooral toekomstgericht. Zoals verwacht en gehoopt reed ik naar huis met een hoofd vol ideeën en een brede grijns op mijn gezicht.
Waarom leg ik nou de link met opruimen? Omdat "het verleden" en oude spullen weliswaar leuke herinneringen kunnen opleveren, maar je blijft zo "hangen". Je wilt toch niet je leven lang blijven denken, praten en zorgen over en voor spullen die iets zeggen over hoe jij 10, 20, 50 jaar geleden was? Het beeld van een redelijk stoffig museum dook in mijn hoofd op, waar jij als conservator rondloopt om de enige bezoeker (jijzelf) een plezier te doen. Als Cees, Carry en ik gisteren zo'n stoffig gesprek zouden hebben gehad, had ik thuis verteld dat het "wel leuk" was geweest. Nu barstte ik los in een spraakwaterval en ik voelde dat mijn ogen dat energieke gevoel ook uitstraalden.
Ik zeg het misschien een beetje cru. Ik zal ook niet zeggen dat je álles moet wegdoen of vergeten, verre van dat. Maar beperk jezelf tot de echte schatten om te bewaren, waar je van gaat stralen, die laten zien waarom jij geworden bent wie je bent. Honderd schoolrapporten bijvoorbeeld doen de truc niet. Wel dat ene rapport waarop staat dat je juf of meester zo trots op je is omdat je er vol voor bent gegaan ondanks wat tegenslagen, of waarop staat dat je zo'n prettig sociaal kind bent die altijd een kind dat het moeilijker heeft wil helpen.
Als je met D'ruitdaging bezig bent, zul je gemerkt hebben dat we nog voornamelijk met "zakelijke dingen" bezig zijn geweest: jassen, vazen, verbanddozen en tafelkleden. De spullen waar de bovenstaande sentimentelere gevoelens een rol bij spelen heb ik nog even met rust gelaten. Er zullen ook niet veel opdrachten komen met die onderwerpen, omdat dat veel oefening, energie en tijd vraagt en daar is deze actie ook niet speciaal op gericht. Maar ook van alle andere spullen die je de komende weken/maanden onder handen neemt: vraag je niet af hoe ze je in het verleden hebben gediend, maar of ze je verder helpen in de toekomst. Sta niet stil, laat los!
Reacties
Antwoord: Marije: wat een goed idee! Ik had nog één dag openstaan met een opdracht waar ik zelf niet zo gelukkig mee was. Mooie invulling. Nog even geduld dus!
En ik begrijp het rondlopen in het museum, mijn museum zou buiten zakelijk ook emotioneel opgeruimd moeten worden. Maar ik denk en geloof dat wanneer alle zakelijke stukken het huis uit zijn, je ook een opgeruimd hoofd hebt. Een opgeruimd huis, is een opgeruimd hoofd denk ik.
Dit is wel een hele fijne eerste stap!
Bedankt ...
Marianne.
Vrolijke groet van iemand met inmiddels 135 stuks ´verlichting´
Francisca
RSS lijst met reacties op dit artikel