Toen ik onlangs bij Mientje naar binnen stapte, voor een persoonlijke kennismaking, wist ik al heel veel van haar. Ze had me in een openhartige mail al heel veel verteld over haar leven en haar huis. Ik vind het altijd nogal wat, dat iemand op basis van de informatie op mijn website, mijn blogs of mijn facebookpagina zoveel vertrouwen heeft, dat soms bijzonder persoonlijke of verdrietige informatie gedeeld wordt. Ik zie mezelf in eerste instantie toch als een vreemde. Een aardige vreemde hoop ik, maar desalniettemin iemand die ze alleen van papier kennen.
Niet zo bij Mientje. Er was een klik, ze vertelde en vertelde, liet me kalm haar érg volle huis zien (ik had van haar ook alleen rond mogen lopen, maar dat doe ik liever niet, al waardeer ik het vertrouwen), in de hoop dat ik mogelijkheden zag om haar te helpen. Nou, die zag ik zeker, al gaat het een stevig traject worden. Mientje heeft namelijk niet alleen in haar gezin een zwaar verlies geleden, maar is ook bang voor het verlies van haar spullen, bang voor de leegte die gaat ontstaan. Wat moet ze, met een opgeruimd huis? Waar gaan haar spullen heen? Kan ze nog wel aarden dan? Ze ervaart vooral de paniekgevoelens bij de gedachte dat haar huis leger en veiliger en gastvrijer wordt. Ze heeft nog geen beeld bij de ruimte, de rust en de mogelijk verbeterde relatie met haar partner, terwijl die voordelen voor "ons" zo logisch lijken.
Maar juist omdat ik begrijp dat het voor Mientje níet zo eenvoudig is, en ik ook uitgesproken heb dat ik over sommige dingen en uitspraken echt wel zorgen heb, denk ik dat we prima kunnen samenwerken. Voor Mientje zijn er geen kant-en-klaar oplossingen. Geen snelle oplossingen waardoor ze in 2 maanden van haar probleem is verlost. Mientje moet niet alleen afscheid nemen van spullen en vrede krijgen met dat verlies. Ze zal ook afscheid gaan nemen van wie ze al die jaren is geweest misschien. Er gaat hopelijk iets veranderen in gedrag, en dat kan ook onrust veroorzaken. Er kan een ándere Mientje tevoorschijn komen, en die kent ze nog niet. De oude Mientje, met al haar gebruiksaanwijzingen is misschien niet zoals ze zou willen zijn, maar ze is er wel vertrouwd mee. En ook al weet ze dat dat gedrag haar niet verder heeft geholpen, het kan toch moeilijk zijn om daar afscheid van te nemen.
Mientje en ik zijn het gelukkig eens dat er méér nodig is dan een professional organizer. Ze heeft al een therapeut met wie het klikt, en van wie ik de adviezen nuchter en opbouwend vind klinken. Nu nog hopen dat het keukentafelgesprek ertoe leidt dat wij met elkaar aan het werk mogen. En ik ben benieuwd naar het werken met de "oude" Mientje, maar ook naar het ontdekken van beetjes "nieuwe" Mientje.
PS: Mientje, ik weet dat je dit verhaaltje leest. Ik duim met je mee dat we aan de slag kunnen. En ik vind je nu al een kanjer, omdat je hebt laten zien dat je anders wilt, ook al vind je het eng. Dikke pluim!
Reacties
Reactie van Hilde: ja, helemaal goed gekomen. We gaan om te beginnen een half jaar samen aan de slag, paar uur per week. Dank je wel voor het vragen!
Mientje, je bent zeker een kanjer. Het is eng en tegelijkertijd zo goed om hulp te vragen. Ik zit nu middenin zo'n proces en stukje bij beetje gaat het beter en het eind is nog niet in zicht.
Catrien.
RSS lijst met reacties op dit artikel