Als professional organizer ben ik geen voorstander van "twijfelgevallen" bij het beslissen of iets mag blijven of niet. Voor je het weet zit je cliënt tot de enkels in de spullen waar hij of zij nog geen besluit over kan nemen. Het is uitstellen van beslissingen. En van uitstel komt maar al te vaak afstel. Als "truc" laat ik mensen dan ook vaak met de spullen in hun hand zitten, tot ze een besluit genomen hebben: houden, weggegeven of weggooien. Dat kan een hele tijd duren, en het resultaat is vaak dat de cliënt een volgende keer sneller een besluit neemt.
Toch kan die tactiek af en toe té vertragend werken. Het denk-proces neemt dan teveel energie en aandacht in beslag, de rest van de organizing tijd gaat minder goed dan verwacht. Op zo'n moment moet je ook kunnen zeggen dat we de beslissing uitstellen en het voorwerp tijdelijk in een speciale la leggen (of doos of krat). Mijn collega Judith Kolberg noemt dat het "rijp-proces" of een "ripening-drawer".
Op de een of andere manier staat het idee me wel aan, maar het woord "rijpen" niet. Ik krijg er een beetje een viezig beeld bij, met schimmel en bruine zachte plekken. Yuck. En ik zoek dan liever naar woorden die mij wél aanspreken, om de kracht van het idee te houden.
Dus: ik ga zelf voor het woord "marinade-lade". Voorwerpen waarover je nu nog niet meteen kunt beslissen, waar je een poosje over moet denken, ideeën die moeten intrekken, net zo lang tot het besluit op smaak is. En of je het voorwerp nu op je eigen fornuis afmaakt (houden) of wegdoet (de marinade smaakt niet meer), dat maakt niet uit. Als je je maar aan een intrek-tijd houdt en een besluit neemt.
En denk eraan: één marinade-lade is het maximum. Want een marinade-kamer: zeg nou zelf, dat klinkt toch nergens naar?
Reacties
Ik pas vaak het criterium toe: word ik hier gelukkiger van?
Zonde om weg te doen, daar ben ik klaar mee (nou ja, bijna dan!). Er zijn altijd plekken waar je je spulletjes heen kunt brengen waar ze een nieuwe eigenaar kunnen ontmoeten.
RSS lijst met reacties op dit artikel