Virtual Organizing? Wat schiet ik daar mee op?
Een paar jaar geleden volgde ik de training tot Certified Virtual Organizing Professional. Het is een heel andere manier van werken dan je van een professional organizer zou verwachten. Want gaan wij organizers niet altijd naar cliënten toe om daar de handen uit de mouwen te steken, op onze knieën achter of in kasten te kruipen en spullen mee op te ruimen of af te voeren? Ja, dat doen we ook. Maar we doen én kunnen nog veel meer. Virtual organizen dus. En in deze blog leg ik je uit wat voor jou de voordelen kunnen zijn, en waarom ik je uitdaag het eens te proberen.
Een virtual organizer begeleidt de cliënt op afstand, en heeft contact via een video-verbinding. We praten samen over het project dat je wilt uitvoeren en welke stappen je daarvoor kunt zetten. Tot zover is het niet anders dan wanneer ik bij je in huis ben. Maar de verschillen komen nu: jij voert het werk zelfstandig uit! Dat kan terwijl ik met je meekijk via de videoverbinding, en terwijl ik je tijdens jouw activiteiten vragen stel of ideeën aanreik. Die videoverbinding heeft als belangrijk voordeel voor jou, dat jíj bepaalt wat ik te zien krijg. Vind je het nog een beetje spannend om met een organizer aan het werk te gaan, bedenk dan dat jij de baas bent over wat wij te zien krijgen. Dat kan helpen om een eventueel ongemakkelijk gevoel weg te nemen. Je kunt het werk ook als "huiswerk" uitvoeren tussen twee afspraken in. Dan houden we via de mail of een logboek contact.
Als je erg ver weg of afgelegen woont, en je wilt toch met een bepaalde (virtual) organizer werken, dan is dat geen probleem! Je kunt dus precies kiezen wie jou gaat helpen, al woont die organizer aan de andere kant van de wereld. ik heb zelf virtueel gewerkt met cliënten bij mij om de hoek, maar ook in Japan, Duitsland en Engeland. Je locatie maakt niet meer uit, hoe fijn is dat? En met tijdverschillen kunnen we ook wel omgaan, virtual organizen volgt lang niet altijd de kantoortijden van het land van herkomst.
Virtual organizen is ook flexibel. Je bent niet gebonden aan een minimum aantal uren om af te nemen. Mijn minimum ligt in de meeste gevallen op 2-3 uur per afspraak, omdat ik anders langer aan het reizen ben dan aan het werk. Dat is voor mij gewoon economisch niet gunstig. Virtual organizen mikt er juist op om meerdere korte afspraken te maken. De verbinding is in een paar seconden geregeld. Door vaker korte afspraken te maken, blijf jij in gedachten en in de praktijk vaker in de week actief bezig met je project, en behaal je vaak betere resultaten. Veel van mijn cliënten zeggen dat ze beter werken als ik er bij ben. Dan kan met Virtual organizen dus ook: ik zie jou en jij ziet mij, we zijn alleen niet in dezelfde ruimte! Dat leidt jou mogelijk ook minder af dan wanneer ik naast je sta. Maar we kunnen ook een combinatie afspreken van op locatie werken en virtual organizen. Dan kom ik bijvoorbeeld eenmaal per maand bij je langs, en doen we de rest van de afspraken online. Dat is ook een vorm van flexibiliteit.
Virtual organizen is bovendien financieel aantrekkelijk: je betaalt wel hetzelfde uurtarief als op locatie organizen, maar omdat we meestal maar een uur in de week afspreken, smeer je de begeleiding over langere tijd uit. Dat is wel anders dan wanneer ik 3 uur per week bij jou in de kamer sta, nietwaar? En omdat je zelf vaker met je project bezig bent, schiet het werk ook beter op, terwijl je niet zoveel uren hoeft te betalen.
Maar hoe zit het dan met het uitvoeren van het werk? Moet je dat als cliënt dan echt zelf doen? Ja, dat klopt. En dat zorgt er meteen voor dat virtual organizen niet voor iedereen geschikt is. Heb je niet de energie of kracht om de werkzaamheden zelf uit te voeren, of kun je daar geen andere hulp voor krijgen, dan heb jij waarschijnlijk meer baat bij een organizer die aan huis komt. Maar iemand die het werk wél zelf kan uitvoeren, ontdekt vrijwel meteen allerlei voordelen. Jij gaat namelijk op een ándere manier met je project aan de slag. Je gaat anders denken, je ontdekt nieuwe manieren om dingen te onthouden. Omdat je nieuwe dingen uitprobeert, met begeleiding van je organizer, en door veel te herhalen, maak je nieuwe "denk-paadjes" in je brein. Je komt sneller tot resultaten, en je vergeet de niet zo efficiënte manieren waarop je tot nu toe dingen deed. We noemen dit neuroplasiticiteit.
Virtual organizen is niet alleen voor mensen zonder rugzakje geschikt. Juist voor neurodivergente mensen kan het een superoplossing zijn. het virtuele werken leidt minder af, levert minder stress op dan de lijfelijke aanwezigheid van een ander persoon in je nabijheid, de afspraken zijn korter en heel project-gericht en je krijgt duidelijke en praktische ideeën die passen bij jou manier van denken en handelen.
Tot slot is Virtual Organizen milieuvriendelijk. Het bespaart vele reis-kilometers met bezine (of andere brandstoffen), die je ook niet hoeft te betalen. Nog een financieel voordeel dus!
Yourganize is bezig om te groeien naar een voornamelijk Virtual Organizing bedrijf. Daarom zul je de komende maanden veel meer lezen over deze transitie. En wil je het alvast een keer uitproberen met een klein project? Aarzel dan niet om contact op te nemen, ik laat je graag kennis maken met deze energieke, effectieve en creatieve manier van werken! Kijk anders ook eens op mijn website onder het kopje Virtual O, daar staat het nog wat uitebreider uitgelegd.
De tijd stilzetten
Mart heeft een bijzondere relatie met "tijd". Zijn huis ziet er bijvoorbeeld uit alsof de tijd is blijven stilstaan in de jaren 50. Er staan en hangen minstens 200 klokken en wekkers in huis, die natuurlijk niet allemaal gelijk lopen. Ik vertrouw in elk geval altijd op de klok in mijn gsm als ik wil weten hoe laat het is. En hij heeft ook overal wandkalenders hangen en agenda's liggen. Met plaatjes, zonder plaatjes, volgeschreven of helemaal leeg.
Ik werk al jaren met Mart, dus ik weet inmiddels ook wel dat er nooit iets van weg mag. Ook al is een klok kapot gevallen, ook al is er een kop thee over een kalender gegaan, er gaat niets weg.
Tot afgelopen week. Mart was ziek geweest en had nog weinig energie. Tóch wilde hij wel iets aanpakken, dus we vertrokken naar de voorkamer op de eerste verdieping. Daar stond volgens hem nog wel een bak of doos om uit te zoeken. Eerlijk gezegd: er staan wel tientallen dozen ;-). En Mart pakte een bak met daarin allemaal wandkalenders en agenda's. Hij bladerde door een exemplaar met mooie tekeningen, en ik pakte een andere. Als er al aantekeningen in stonden, hadden die jaren na dato geen enkele betekenis meer. En het wonder gebeurde: Mart vond het goed dat ik door alle kalenders bladerde (wel bladzijde voor bladzijde) en de bladen met telefoonnummers eruit scheurde. De rest van de kalender mocht dan weg. Een hele emmer vol kalenders ging naar het oud papier. Hij durfde te vertrouwen op mijn grondigheid, wat óók alweer een stap was.
Toen waren de agenda's aan de beurt. Een hele stapel lege, gratis agenda's van de Rabobank, vanaf het jaar 1982. Je moet weten dat Mart heel zuinig is. Dus een ongebruikte agenda uit 1982 kan best in een ander jaar gebruikt worden als 16 maart bijvoorbeeld weer op een woensdag valt. We keken alle agenda's na, maakten een keuze tussen ringband-agenda's en andere, keken naar weekindeling, gooiden nog het een en ander bij het oud papier, en gingen toen uitzoeken in welk toekomstig jaar de lege agenda's gebruikt kunnen worden. Laat ik het zo zeggen: hij hoeft tot 2029 geen nieuwe meer te kopen. En man, wat was ik trots op Mart, op de overwinningen die hij op zichzelf boekte die middag.
Mart is een problematische verzamelaar. Zijn huis zal er nooit uitzien als een plaatje uit een woontijdschrift. Dat hoeft ook niet. Succes is niet altijd een compleet opgeruimd huis. Succes komt veel vaker in heel kleine stapjes. Daar getuige van mogen zijn, is een voorrecht. We hadden bij het afscheid allebei een grote glimlach op ons gezicht.
2021
Wat een jaar hebben we weer achter de rug. Over de pandemie zal ik niet meer schrijven, ik denk dat het onderwerp voor iedereen onderhand wel uitgekauwd genoeg is. De nawerking ervan voel ik in mijn bedrijf ook, maar anders dan je zou denken. Bij mij (en veel collega's) geen gebrek aan cliënten, juist het tegenovergestelde. Alsof iedereen meer "naar binnen" is gekeerd en nu eindelijk stappen heeft durven zetten om de situatie thuis aan te pakken.
Ook voor mijzelf begon dat steeds meer te gelden. Er moest hier ook nodig een en ander aangepakt worden. Er lag zoveel werk, het was nooit af. Er speelden ook een aantal belangrijke dingen in mijn privéleven die veel tijd vroegen. Samen zorgde dat ervoor dat ik een tijdlang in mijn werk, maar ook in mijn ontspanning weinig plezier meer vond. Daar word je heel erg moe van, elke inspanning kost meer energie dan je eruit haalt.
Gelukkig heb ik ook op tijd stappen durven zetten: voor mezelf huurde ik een coach uit mijn eigen werkveld in om eens mee te kijken wáár ik het dan zo druk mee had en wat ik kon veranderen. Wat deed me dát goed zeg. Al na één gesprek hakte ik knopen door die meer lucht gaven in mijn agenda. Maar ook mijn gedachten werden er meer helder van. Nog meer knopen werden doorgehakt, over activiteiten die mogen blijven, en activiteiten die ik ga afbouwen of op een ander niveau doen. Natuurlijk blijf ik met cliënten werken, blijf ik training geven en werk ik door aan mijn studie bij het Institute for Challenging Disorganization. Als alles goed gaat hoop ik in september in Chicago af te studeren. Belangrijker nog: ik hoop blijvende een verandering in mindset te hebben nu, waardoor ik niet opnieuw in die valkuil donder van álles willen doen omdat het zo leuk is, of omdat ik denk dat ik het móet doen omdat er niemand anders is. Want dat laatste is zeker niet waar!
Wat gebeurde er nog meer dit jaar? Veel leuke trainingen bij organisaties, over hoardingproblematiek vooral. Wat me erg bij bleef, was een cursist die met een ellendige uitdrukking op haar gezicht onderuit zakte op haar stoel tijdens mijn uitleg over de mogelijke denkwijze van iemand met hoardingstoornis. Ik dacht even dat mijn verhaal haar niet boeide, maar ze biechtte op dat ze zelf eigenlijk altijd al met tegenzin bij cliënten met hoardingstoornis aan de slag ging, maar dat ze nu pas besefte hoe moeilijk het leven voor haar cliënten is, hoe gecompliceerd de manier van denken. Hoe móe ze worden van hun eigen gedachtengang. Ze schaamde zich voor haar houding en nam zich voor om met meer begrip haar cliënten tegemoet te treden. Ik reed zingend naar huis, zélfs nadat ik bij het wegrijden op de parkeerplaats tegen een betonnen paaltje aan reed ;-)
Heel verdrietig was het overlijden van een cliënt waar ik pas een maand eerder afscheid van genomen had. Het werk was niet afgerond, maar de cliënt was niet klaar voor al die beslissingen over al die spullen en werd vooral verdrietig en gespannen van onze afspraken. Dat is natuurlijk nooit de bedoeling. In gezamenlijk overleg, met familie en professionals, werd besloten te stoppen met het organizing-traject. Ook haar gezondheid was er niet goed genoeg voor, ze forceerde zich op veel vlakken. Begin december overleed ze in haar eigen woning. Lieve M, ik zal nog vaak aan je denken.
En hoe nu verder in 2022?
Eerst maar eens een verdiende vakantie. Yourganize sluit eind deze middag, 22 december, de deuren tot 10 januari. Tijd voor mijn gezin, familie en vrienden, voor boeken, quilts, en hobbies. En vooruitkijken naar een ingrijpend leefstijlprogramma waar ik aan mag gaan deelnemen, om mijn gezondheid aan te pakken. Ik heb sinds bijna 2 jaar diabetes 2, en ik heb het gewoon nog niet genoeg onder controle. Dat gaat dus tijd vragen om dagelijks te sporten en bewegen, om goed, gezond en gevarieerd te koken (lastig met een puber in huis die sterke voorkeuren heeft maar ook sterke afkeer heeft van veel dingen). Ik moet leren om voldoende tijd te nemen voor rust en ontspanning. Ik vind het spannend en hoop natuurlijk op mooie resultaten. Maar dat krijgt dus even voorrang op heel veel andere zaken, inclusief werk.
Hoe dat allemaal gaat lopen, dat horen jullie in de loop van het komende jaar. Wat ik namelijk gehoord heb, is dat veel van jullie het ook fijn vinden om te horen dat een professional organizer ook niet altijd een perfect leven heeft. En juist door te laten zien wat wij daarmee doen, worden jullie weer gemotiveerd. Daar help ik graag aan mee.
Voor nu: ik wens je heel fijne feestdagen toe, en een vrolijk einde van 2021. Dat 2022 voor ons allemaal maar een jaar mag worden waarin we veel voor elkaar mogen betekenen, waarin we mogen groeien en experimenteren, en waarin we gezond en gelukkig mogen zijn. Proost!
Garderobekast, van klein naar groot
Toen wij in december 1998 verhuisden van een flat in Weesp naar ons eerste eigen huis in Eindhoven, ging er van alles mee. Behalve die gammele kledingkasten die wij vanuit ons nog-eerdere-huis in Zwolle hadden meegenomen. Typische huurwoningkasten: je kunt ze twee keer verhuizen en daarna storten ze in elkaar. Je kunt ze hooguit helemaal vastschroeven, maar daarna krijg je ze niet meer door een deuropening.
Er moest in Eindhoven dus wat nieuws komen, en gelukkig hadden we al snel een leuke hangkast en bijbehorende ladekast gevonden. Ze voldeden prima, en omdat mijn man en ik allebei niet zo'n shoppers zijn, hing er ook niet zo heel veel in. Ik vertelde op trainingen en lezingen vaak dat wij samen één hangkast hadden, die in totaal slechts 110 cm breed was. De seizoenskleding hing op zolder, of zat in witte dozen boven op de kast. Ik zag monden opvallen van luisteraars die in hun eentje al drie dubbeldeurskasten hadden gevuld met kleding. Maar hé, ieder zijn ding!
Maar zo langzamerhand werd het tóch wat te krap. ik baalde ervan als de gestreken overhemden van mijn man zo dicht op elkaar kwamen te hangen dat ze direct weer kreukelden. En dan had ik ze nog niet eens zelf gestreken ;-) Of dat ik vooral in de winter net te weinig ruimte had om jasjes en truien op te hangen of te leggen. We gingen vorig jaar dus op zoek naar een nieuwe kast.
En dat was moeilijk zeg! Ons plafond is net te laag om een standaard maat van 236 cm te plaatsen. Hij zou er misschien nét kunnen staan, maar je kunt hem niet opbouwen. Kasten van 200 cm hoog waren te laag, daar schoten we qua ruimte niets mee op. Er zijn zaken waar je zelf een kast kunt samenstellen. We waren daar op een zaterdagmiddag gezellig op de computer aan het puzzelen. Het zag er best goed uit, tot we probeerden deuren toe te voegen. Die pasten dus voor geen meter! Er bleef zelfs een hele spleet over waar geen deur op paste! Je keek zo van de buitenkant op de planken. Raar hoor.
Een grote meubelzaak in een dorp verderop had precies staan wat we wilden. Superstrakke lijnen, zodat we meer visuele rust op de slaapkamer hadden. Van vloer tot bijna plafond en 180 cm breed. Dat is nog eens een berg ruimte erbij!!! Geen dozen meer óp de kast, geen haken meer waar kleren aan de buitenkant hingen. Strak, écht hout en kei-mooi. We bestelden, en toen begon het grote wachten. Twáálf weken rekenden ze ervoor. Maar vrijdag a.s. is het eindelijk zo ver. Ik heb de oude kast zojuist helemaal leeg gehaald. Vanavond breken we hem af, want de komende dagen hebben we daar geen tijd meer voor.
En vrijdag? Dan heb ik vrij. Als de kastenbouwers weg zijn, ga ik op mijn gemak alles terug hangen en schuiven. Organizer spelen in mijn eigen huis! Misschien nog wat bakken of hangers erbij kopen, zodat alles precies wordt zoals ik het nu voor me zie. Heb er nu al zin in. Hieronder zie je de oude kast, ik zal komend weekend een foto ernaast zetten van de nieuwe kast.
Paaseieren
Elke week laten wij onze boodschappen bezorgen. Dat is voor ons praktisch: ik hoef de boodschappen alleen maar uit de kratten te halen en in de kast te zetten. Haal ik mijn boodschappen in de winkel, dan moeten ze van het schap in de kar, van de kar op de loopband, terug in de (tassen in de) winkelkar, in de auto getild en naar binnen gedragen en opgeruimd. Zo heb ik elk ding al snel zes keer in mijn handen gehad of getild, en met fibromyalgie is dat best een zware belasting.
Er zit nóg een voordeel aan online winkelen voor mij: ik kom minder in de verleiding om allerlei lekkers mee te nemen dat niet op het lijstje staat. Sinds vorig jaar bij mij diabetes 2 werd vastgesteld, is het nóg belangrijker om gezond te eten. Online boodschappen doen stelt mij niet bloot aan allerlei geuren en prikkels, waardoor ik zou kunnen bezwijken en verkeerde dingen meeneem. De geest is wel sterk, maar de rest niet altijd. Ik heb ook een standaard boodschappenlijst die ik naloop bij het bestellen, en daar staan géén koekjes, chips of chocola op. Ook die standaardlijst helpt me om verstandige keuzes te maken.
Omdat ik evengoed maar een mens ben, belandt er toch wel eens wat lekkers in mijn virtuele boodschappenkarretje. Dat is geen probleem, als ik maar zorg dat ik dat lekkers er ook weer uitgooi vóór ik de bestelling definitief maak. Er is namelijk een moment waarop je niets meer kunt wijzigen aan je boodschappen. Tot die tijd gooi ik onbekommerd chips of chocola in mijn karretje, en haal ze er op een later moment weer uit. Als ik voel dat ik dat lastig ga vinden, vraag ik of mijn jongste de lijst even na wil lopen en er de "gevaarlijke" zaken uitgooit. De dingen die hij lekker vindt en die ik voor hem bestel (droge worstjes of koreaanse noodlesoep), vind ik echt niet te eten, dus dan is er geen risico dat ik me aan zijn lekkers vergrijp.
Zo had ik ook mijn paasboodschappen al besteld voor komend weekend. Dit keer wél met chocolade eitjes en twee chocolade paashazen. Zo groot als onze kinderen zijn, 17 en bijna 25, vind ik het nog te leuk om dat over te slaan. Met opzet had ik de rest van de chocola beperkt gehouden: één zakje met melkchocolade eitjes, en een nog kleiner zakje met iets crispy-achtigs en framboos.Verder veel verse groenten en fruit, salades, vis en gezonde hapjes bij de borrel. Daar kwam ik goed mee weg, dacht ik.
Tot vanmorgen onze allerliefste huishoudelijke hulp binnenwandelde, met een reusachtige zak met lekkers: chocolade eitjes, toffees, en heerlijke zelfgebakken koekjes. Dat doet ze elk jaar met Pasen en Kerst. Ik heb er maar om gelachen, en in gedachten een keer diep gezucht.